Դ․ Վարուժանի յուրաքանչյուր ստեղծագործություն
բերում է նոր բովանդակություն ու ոճ,հաստատում գեղարվեստական ձևի նոր սկզբունքներ՝դասականորեն
ներկայացնելով գրական շարժման տվյալ պահի համար բնորոշ միտումները։
Ծանոթանալով նրա ստեղծագործություններին՝ չես կարող չնկատել
այն գեղեցիկի ու բնության հրաշքներով հիացող մարդու տաղանդը,ով իր կյանքի դաժան ու
եղեռնագործ տարիներին կարողացավ նկատել, սիրել ու դրանց մասին երգեր հյուսել։
Դ․Վարուժանը<<Հասուն
արտը>>բանաստեղծության մեջ ներկայացնում է արդեն հասունացած ցորենի արտը՝ այն
նմանեցնելով արև հագած ոսկու։
Արտըս ոսկո՜ւն է․․․
Նըման բոցերու
Ցորենն է բըռնկեր՝
Առանց այրելու։
Արտըս ոսկո՜ւն է․․․
Քառաշար հասկեր քառաշար սաթով
Արև են հագեր....
Արև են հագեր....
Այս քառատողերում շատ
գեղեցիկ նկարագրված է պայծառ, վառ արևից հասունացած ու առանց այրվելու ոսկեգույն
դարձած ցորենի արտը։
Բանաստեղծության մեջ, ցորենի արտը նմանեցվում է արևի լույսով ողողված և քամու հովով ալիքներ առած
ծովի, մերթ ընդ մերթ դուրս թռչող միջատներին նմանեցնում է փայլակի։
Բանաստեղծը արդեն հասուն արտը,որինոսկով լի ծովի է նմանեցնում,նորից
ու նորից սրբագրում է հայի համար սրբություն և հարստություն խորհրդանշողհացը,երգ է
ձոնում ու խաղաղ , արևոտ օր խնդրում,արտը հնձելու համար։
Օրո՜ր ,ոսկո՜ւն արտ,
Օ՜ր տուր, հասո՜ւն արտ,
Գամ ոսկ՜իդ հնձեմ
Մանգաղով արծաթ։
Комментариев нет:
Отправить комментарий