Հովհաննես Թումանյանը
իր հոդվածը նվիրել է մարդկային կյանքի բացահայտմանը, իր տեսանկյանը, իր կյանքի
նկատմամբ ունեցած նկռտումներին: Ըստ նրա, կյանքը դա վեհությամբ և քաղցրությամբ լի տիեզերական
կյանքն է, այն անսահման է, սակայն մարդը չի կարողանում ապրել այդ կյանքով, և բավարարվում
է մարդկային նեղ, անսահման փոքր կենցաղով:
Ըստ Թումանյանի կա ազգային կյանք, պետական կյանք, դասակարգային կյանք, կուսակցական կյանք, ավելի ― նեղ թայֆայական կյանք, և էսպես նեղանալով մինչև էլի էն պստլիկ ես-ը...
Թումանյանի պատգամն
է, որ մարդը կարողանա դուրս գալ իր նեղ ու պստիկ ես-ից, լինի ավելի համբերատար, ներող
ու սիրող, ունենալով իր առանձին կարծիքն ու համուզմունքը, կարողանա լինել ավելի լավը՝
հարգել դիմացինին, ուրախանալ կողքինի ուրախությամբ:
Մի՞թե չենք կարող
բարության աչքերով նկատել իրար մեջ լավ կողմերը, մի՞թե այդչափ քարացել ենք, որ չենք
կարող զգալ ու ապրել սիրո պայծառ զգացմունքը, որը թույլ կտա կյանքը դարձնել ավելի քաղցր
ու սիրելի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий