Թանկա

      Թանկան Ճապոնական պոեզիայի հնագույն ժանրերից մեկն է՝ կազմված 31 վանկերից,           (5-7-5-7-7), հնգատող, անհանգ բանաստեղծություն է։ Ավանդական մոտիվներն են սերը, բաժանումը, ուղևորությունները, տարվա եղանակները և այլն։ Թանկան առատ է տրոպի տեսակներով, բառախաղերով, հաճախ ստեղծում է իմաստային երկրորդ շերտ։

      Ամենավաղ թանկաները գրի են առնվել 8-րդ դարում։ Ժանրը ծաղկում է ապրել 10-13-րդ դարերում՝ կապված ճապոնական պոեզիայի արքունական գերատեսչության գործունեության, պոետական մրցույթների անցկացման և պոետական պաշտոնական հատընտիրներ կազմելու հետ։

      Թանկայի հիմնական միտքը կենտրոնացված է առաջին երեք, ամփոփումը՝ վերջին երկու տողերում։ Թանկայի հնգատողը և Հոքուի եռատողը Ճապոնական պոեզիայի ավանդական երկու ուղղությունն են։ <<Դենտոսի>>։ Երրորդ ուղղությունը՝ <<Գենդայսի>> արդեն ժամանակակից ոտանավոր է։ Թանկա գրող պոետը կոչվում է <<Կեձին>>, իսկ Հոքու գրողը՝ <<խայձին>>, իսկ ժամանակակից գրողը՝ <<Սիձին>>։ 

Ինձ համար բացահայտում էր թանկա ժանրը։ Այն մեզ ներկայացրեց Գրականության ուսուցչուհի Հասմիկ Ղազարյանը։ Թեման ինձ շատ դուր եկավ և հետաքրքրեց։ Նյութում գրված տեղեկությունները գտա համացանցում և ծանոթանալով թանկայի կառուցվածքին, փորձեցի գրել իմ թանկան, որը կարծում եմ ստացվեց, և ինքս ինձ զգացի որպես Ճապոնական Կեձին։

         Լինելով այստեղ՝

         Լեռան գագաթին կանգնած,

         Ես տեսնում եմ քեզ՝

         Դարերից եկած քաղաք,

          Հարազատ տուն՝ Երևան։